Thuis, waar liefde woont

Toen de vader van mijn beste vriendin, zijn eerste beroerte kreeg, was de keuze voor zijn familie snel gemaakt: hij zou thuis verzorgd worden. In veel Marokkaanse gezinnen is het vanzelfsprekend dat ouderen bij hun kinderen blijven wonen wanneer ze hulpbehoevend worden. Ouders hebben hun kinderen grootgebracht, en in ruil daarvoor zorgen de kinderen voor hen op latere leeftijd. Niet alleen uit liefde, maar ook uit respect en verantwoordelijkheid. 
 
Maar wat logisch is binnen de familie, blijkt niet altijd te passen binnen het Nederlandse zorgsysteem. De thuiszorgorganisatie die werd ingeschakeld, vond de situatie ingewikkeld. Er waren te veel familieleden die zich met de zorg bemoeiden, beslissingen werden niet alleen aan professionals overgelaten, en er ontstond discussie over wat ‘de juiste zorg’ was. De communicatie liep vast. De familie vond dat mijn oom beter af was tussen zijn dierbaren, terwijl de zorgverleners benadrukten dat thuis niet altijd de beste medische zorg kon worden geboden. 
 
Dit soort situaties komen vaker voor in migrantengezinnen. Waar het in Nederland gebruikelijk is om ouderen naar een verpleeghuis te laten gaan als ze intensieve zorg nodig hebben, ligt dat in de Marokkaanse cultuur gevoeliger. Ouderen voelen zich vaak niet op hun plek in een instelling en missen de sociale en emotionele verbondenheid van thuis. Zorgprofessionals en families begrijpen elkaar hierdoor niet altijd goed. 
 
Hoe kan dit beter naar mijn mening? Heldere communicatie en wederzijds begrip zijn cruciaal. Zorginstanties kunnen meer rekening houden met culturele verschillen, terwijl families zich beter kunnen laten informeren over de mogelijkheden binnen de Nederlandse zorg. Want uiteindelijk draait het niet alleen om waar iemand verzorgd wordt, maar om een zorgoplossing die zowel praktisch als cultureel passend is. 

Hinda

Artikel gepubliceerd op donderdag 13 februari 2025